De route van stress 

In deze vierde les hebben we onze kennis vergroot over de route van stress in het brein. 
Om deze route wat te doorbreken, hebben we een oefening van Joe Dispensa om de nadruk meer op de prefrontale cortex te leggen en zo onder andere de amygdala tot rust te brengen. 
Onder aan de pagina staat de meditatie en staat de langere reeks van de Epiphora oefeningen. 

Onderstaand wordt elk onderdeel in het brein dat belangrijk is in de stress route, uitgelegd. 

De amygdala legt verbanden tussen informatie die van verschillende zintuigen afkomstig is en koppelt deze aan emoties.
De amygdala is vooral betrokken bij angst, maar ook bij woede en agressie en seksuele driften.
Bij iedere nieuwe situatie bepaalt het individu welke emotionele reactie het meest zinvol is.
Is de amygdala te strak afgesteld, dan kan de gevoelde emotie te groot worden.
Stel je voor: je schrikt van iets. De amygdala heeft onthouden uit een voorgaande (vreselijke) situatie hoe groot die angst is voor iets en koppelt dit aan deze situatie.

De schrik of het gevoel wordt opgemerkt door de hypothalamus. Deze merkt op dat er veel meer hormonen geproduceerd moeten worden om de stress-situatie aan te kunnen.
De hypothalamus is het deeltje in ons hoofd dat voortdurend checkt hoe het in ons lichaam gaat. Het zorgt voor een groot deel voor homeostase. Dit is het vermogen van het lichaam om je interne milieu in evenwicht te houden zelfs onder veranderende omstandigheden. Veerkracht dus. Het is samen met de hypofyse de verbinding tussen het zenuwstelsel en het hormonaal stelsel.
Het reguleert bloeddruk, hartslag, honger, dorst, slaap en waakritme, seksuele opwinding en lichaamstemperatuur.
En voor de drie kerngedragingen vechten of vluchten, voedingsgedrag en voortplantingsgedrag.
Echt oer gedragingen dus.
Het maakt veel verschillende soorten hormonen aan.
Met die hormonen stuurt het de schildklier, bijnier, geslachtsklieren, hypofyse, waterhuishouding en het “knuffelstofje” aan.

De hypothalamus zendt signalen uit naar de hypofyse. De hypofyse maakt hormonen aan en zendt deze naar de hypofyse.
Als er stress is maakt de hypofyse onder andere ACTH aan. Dit stimuleert de bijnierschors om cortisol aan te maken. Cortisol heb je nodig om je hersenen te beschermen tegen stress. Het zorgt ook voor optimale emotionele cognitieve prestaties, zorgt voor de aanmaak van glucose, verhoogt kracht en bloeddruk en zorgt ervoor dat je immuunreacties goed zijn.
Maar als het juist steeds hoog blijft, dan is dit schadelijk! Dan wordt je immuunsysteem juist zwakker.

Ondertussen is de hippocampus hard aan het werk. De hippocampus helpt bij het opslaan van informatie. De bijnaam is het zeepaardje.
De hippocampus meet de stresshormonen. Als de stresshormonen te hoog worden en niet meer nodig zijn, dan vertelt de hippocampus de hypothalamus dat er geen signalen meer hoeven uit te gaan naar de hypofyse. De hypofyse maakt geen ACTH meer aan en dan worden de bijnieren weer kalm.
Als de stresshormonen van de bijnieren echter te hoog blijven, dan raken de receptoren van de hippocampus verzadigd en kan de hippocampus niet meer goed meten met als gevolg dat de cortisol voortdurend te hoog blijft.
Door een te hoog gehalte van allemaal stress stofjes kunnen de hypothalamus en hypofyse hun taken niet meer goed uitvoeren.
Gevolg: alles raakt in de war..

Er is GOED nieuws!
Door het activeren van de prefrontale cortex gaan er verschillende remmen aan. 
De amygdala krijgt een beetje pauze en hoeft even niet meer zo angstig te zijn.
Omdat de amygdala pauze krijgt, hoeven de hypothalamus en de hypofyse niet meer zo hard te werken. Het stresshormoon neemt af en de hippocampus kan hierdoor ook een beetje kalmeren. 

De belangrijkste manier om deze prefrontale cortex te stimuleren is het gevoel dankbaarheid groter te maken.
Joe Dispenza heeft een meditatie waarin hij allemaal stappen doorloopt die je vervullen met dankbaarheid.
De meditatie herinnert je eraan je systeem laten denken aan de ruimte om je heen (hier is de hippocampus gevoelig voor.)
Het zorgt ervoor dat je contact maakt met je hart (je parasympatisch systeem.)
Het zorgt dat je je iemand voelt maar ook even niemand (je ziel)
Het laat je ervaren hoe je jezelf het liefst zou zien. (Hypothalamus en hypofyse doen mee!)
Maar het zet ook even je sympatisch systeem aan door te laten voelen wie je ook alweer NIET wil zijn. 
Ennn weer terug naar dankbaarheid door jezelf te danken voor iets goeds dat je gedaan hebt. Het mag iets groots zijn in je leven. Maar voel ook iets kleins van vandaag.
Hierna doe je even gek als je dat fijn vindt. Je haalt jezelf uit eventuele zwaarte en gek doen zorgt ook voor het openen van het brein voor je nieuwe suggesties. 
Veel mensen hebben moeite met deze stap. 
Als je wil kun je hierna je wensenlijst erbij pakken en je wensen voor je zien. Of zoals Joe aanraadt: maak er een mindmovie van in een filmpje met een simpel programmaatje.